Dreams και Πρόοδος

Μία ολόκληρη χώρα (Αμερική) και ένα ολόκληρο οικονομικό σύστημα (καπιταλισμός) βασίστηκαν στο λεγόμενο αμερικάνικο όνειρο. Το να έχει δηλαδή ο καθένας την δυνατότητα να γίνει από ένας ασήμαντος, κάποιος σημαντικός. Με αυτό το διαφημιστικό τρικ ο καπιταλισμός κατάφερε να κατατροπώσει τα υπόλοιπα κοινωνικό-οικονομικό-πολιτικά συστήματα και να αναδειχθεί πρώτος στις προτιμήσεις των άβουλων πολιτών ανά την υφήλιο. Φυσικά η Ελλάδα, καθότι είναι και πολύ μέσα στα πράγματα, δεν θα μπορούσε να μείνει έξω από το trend του καπιταλισμού. Για πολλά χρόνια κάθε είδους βοσκός-αγρότης-κ.λ.π. παρατούσαν τις δουλειές τους και κατέβαιναν στην Αθήνα για ένα καλύτερο αύριο, για να μπορέσουν και αυτοί να γίνουν υπάλληλοι και να κυνηγήσουν το Athenean Dream.

Στην προώθηση του Athenean Dream ενεργό ρόλο έπαιξε ο ελληνικός κινηματογράφος (ο σημερινός ελληνικός κινηματογράφος παίζει σημαντικό ρόλο στην επιθυμία των νέων να φύγουν από την χώρα). Στις πρώτες ελληνικές ταινίες λοιπόν η Αθήνα έδειχνε σαν το σούπερ χωριό. Πολλές ταβέρνες να διαλέξεις, οι «βλάχοι» έριχναν γκόμενες (βλέπε: Χατζηχρήστος), οι αδιάφορες πενηντάρες γινόντουσαν ultra cool (βλέπε: Βλαχοπούλου), οι ευτραφείς πενηντάρηδες έριχναν περισσότερες γκόμενες από τους βλάχους (βλέπε: Κωνσταντάρας), η ελπίδα πως κάπου θα πετύχεις την Βουγιουκλάκη και τα χρυσά μαλλιά της, οι γραφικές συνοικίες, οι μεγάλοι άδειοι δρόμοι. Όλα έδειχναν πως η ζωή στην Αθήνα είναι σαν το χωριό αλλά πολύ καλύτερη. Χιλιάδες άνθρωποι παράτησαν τις δουλειές τους και έφτασαν στην Αθήνα σίγουροι πως είναι καλύτερο να δουλεύεις σαν υπάλληλος και να ζεις σε διαμέρισμα απ’ το να μένεις στο χωριό και να είσαι αφεντικό του εαυτού σου. Επιτέλους μπορούσαν και αυτοί να μην λένε καλημέρα σε κανέναν, να πάρουν αυτοκίνητο για να κολλάνε στην κίνηση, να γίνουν 100 κιλά, να γκρινιάζουν για τα χρήματα, να γκρινιάζουν για όλα. Βέβαια όλα αυτά άξιζαν γιατί ,όπως έλεγαν, μπορούσαν πλέον να πάνε σε πολλά θέατρα (δεν πήγαν ποτέ), είχαν πολλές επιλογές από ταβέρνες-καφέ (πήγαιναν συνέχεια στα ίδια), μπορούσαν να αγοράσουν τα πάντα (δεν μπορούσαν λόγω χρημάτων αλλά τουλάχιστον τα έβλεπαν), πετύχαιναν κανένα celebrity (ποτέ όμως την Αλίκη).

Η κατάκτηση όμως του Athenean Dream (δουλειά με δυνατότητα λαμογιάς, σπίτι στα βόρεια προάστια, Mercedes, γκόμενα, κι άλλη γκόμενα) έδειχνε άπιαστη για τους περισσότερους. Η ανάγκη για κάτι πιο χειροπιαστό έγινε έντονη, ο λαός δεν άντεχε και τότε, έγινε το θαύμα, το D.Y. (Dimosio Ypallilo) Dream ήταν γεγονός. Η Ελλάδα για μία ακόμη φορά έφερε την επανάσταση και έδειξε τα φώτα της στους βαρβάρους. Πλέον δεν χρειαζόταν να κάνεις κάτι, δεν χρειαζόταν να προσπαθήσεις να γίνεις όσο καλύτερος μπορείς. Το όνειρο ήταν να καταφέρεις να μην κάνεις τίποτα. Το όνειρο ήταν να γίνεις μέτριος. Εκατομμύρια πολλά υποσχόμενοι άνθρωποι «βολεύτηκαν» κάπου, με την βοήθεια πάντα της εκάστοτε κυβέρνησης. Δεν είχε σημασία σε ποια υπηρεσία, σημασία είχε να ήσουν δημόσιος υπάλληλος. Η ανάγκη για εργασία στο δημόσιο ριζώθηκε τόσο βαθιά στο DNA κάθε Έλληνα που ακόμη και σήμερα τα παιδιά δεν επιλέγουν τις σπουδές τους βάση επιθυμίας αλλά βάση δυνατότητας πρόσληψης στο δημόσιο. Αμέσως μόλις ανακοινωθούν τα αποτελέσματα όλο το σόι μαζεύετε να γιορτάσει και όλοι μαζί μαθαίνουν στο παιδί να γκρινιάζει για τα χρήματα που θα πάρει, «τι να κάνεις με 900 ευρώ, δεν ντρέπονται, μηρ μηρ,μηρ», του παραδίδουν πάπυρους με τα μυστικά του ξυσίματος, του μαθαίνουν να θεωρεί τυχερούς όσους δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα  και του εύχονται καλή επιτυχία λαδώνοντας το με μύρο (φέρνει καλοτυχία στα μετέπειτα λαδώματα).

Και ενώ όλα έδειχναν υπέροχα, και ενώ όλοι απολάμβαναν εκστασιασμένοι την δημοσιουπαλληλική τους νιρβάνα, το ΔΝΤ και η Μέρκελ αποφάσισαν να τους την χαλάσουν. Τους έκοψαν επιδόματα που κέρδισαν με τον ιδρώτα τους π.χ. επίδομα προσέλευσης στην δουλειά: 50 ευρώ, επίδομα ανοίγματος πόρτας: 40 ευρώ, επίδομα πετυχημένης αποφυγής εργασίας: 80 ευρώ, επίδομα να πληρώνεσαι ενώ κοροϊδεύεις τον κόσμο: αξία ανεκτίμητη. Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο και χωρίς να έχουν κάτι άλλο να κάνουν βγαίνουν στα κανάλια και απειλούν, «δεν αντέχουμε άλλο, αν δεν μας επιστρέψουν τα επιδόματα μας και τα δώρα μας θα πάμε πίσω στα χωριά μας και θα δουλέψουμε και θα παράγουμε και τότε θα μας παρακαλάνε να ξαναδουλέψουμε στις εφορείες και να μην κάνουμε τίποτα». Το Athenean και το D.Y. Dream καταστράφηκαν και πλέον χωρίς Dream όλοι περιμένουν απλά το καλοκαίρι και τα μπάνια για να πνίξουν τον καημό τους και ίσως εκεί στην Ψαρού με μια μπύρα στο χέρι (η piña colada κόπηκε λόγω κρίσης) καταλάβουν τι έφταιξε και το πισωγύρισμα στο χωριό φαντάζει πλέον ως πρόοδος.