Gazoza για μετά το Πάσχα

Βρίσκεσαι στο κέντρο της Αθήνας, 6 το απόγευμα, δεν υπάρχει άνθρωπος, «Κυριακή», είναι η πρώτη σκέψη που περνάει από το μυαλό σου. Επόμενη σκηνή: τυχαίο ελληνικό χωριό που σφύζει από ζωή, «15 Αύγουστος ή εκλογές», σκέφτεσαι. Μύκονος 9 το βράδυ, όλα glamorous και lifestylικά όπως τα ξέρεις, κόσμος παντού, θεωρείς πως το παζλ συμπληρώθηκε, είναι 15 Αύγουστος. Όμως κοντοστέκεσαι, κάτι δεν ταιριάζει… Γιατί δεν βλέπεις πουθενά κανένα μαγιό; Έστω ένα παρεό βρε αδερφέ; Γιατί όλοι είναι ντυμένοι glamorous μεν, ανοιξιάτικα δε; Γουρλώνεις τα μάτια σου, «πώς δεν το είδα;;» αναρωτιέσαι, «είναι Πάσχα». Ξυπνάς ιδρωμένος, θα μπορούσε να είναι εφιάλτης, όμως όχι, το Πάσχα είναι όνειρο, είναι η απόλυτη αργία.

 Αν οι άλλες αργίες είναι απλά μια ξεπέτα το Πάσχα είναι ένα όργιο. Η επιτυχία του δεν οφείλεται μόνο στο γεγονός πως προσφέρει 5 μέρες αργίας (άγνωστος αριθμ αν είσαι δημόσιος υπάλληλος) αλλά στο ότι έχει κάτι να δώσει σε όλους και κανείς δεν μένει παραπονεμένος (εκτός αν είσαι αρνί). Καταρχάς είναι η μόνη περίοδος που η Ελλάδα έχει την φυσιολογική κατανομή πληθυσμού και μπορεί να ανασάνει. Τα 5 εκατομμύρια της Αθήνας μοιράζονται σε όλη την χώρα και αποδεικνύουν το πόσο διαφορετικά θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα αν δεν κυνηγούσαν το όνειρό τους (βλέπε Dreams και Πρόοδος). Οι αθηναίοι λατρεύουν το Πάσχα καθώς αποτελούν εδώ και χρόνια την ατραξιόν των χωριών, οι συγγενείς μαζεύονται και θαυμάζουν την καινούργια Mercedes, ο αθηναίος σύζυγος αραδιάζει αρλούμπες για μετοχές που ούτε ο ίδιος δεν καταλαβαίνει, διηγείται ιστορίες για τους φοβερούς γνωστούς που δήθεν έχει και λέει την φράση «και εσείς εδώ ωραία είστε, έχετε και καθαρό αέρα, μήπως δεν έπρεπε να φύγω;;» γελώντας και φουσκώνοντας σαν κόκορας. Η αθηναία σύζυγος από την άλλη αναλύει το πως κόντεψε να ξεμαλλιαστεί με την πεντικιουρίστ της «και της λέω, αν αυτό είναι γαλλικό μωρή, μην σε ρωτήσω τι θεωρείς μπαγκέτα», εκμυστηρεύεται ιστορίες για τις Real Housewives που μόνο αυτή ξέρει, εκφράζεται με συγκεκριμένες εκφράσεις «δεν υπάρχει κ.λ.π.» και βγάζει περίεργα επιφωνήματα αηδίας «ίουυυ μαγειρίτσα». Τα αθηναϊκά παιδάκια τέλος βολεύονται με το να ουρλιάζουν κάθε φορά που βλέπουν κάποιο ζώο και να τρώνε ξύλο από τα παιδιά του χωριού.

Απόλυτη περίοδος όμως και για τους παπάδες που είναι πιο δημοφιλείς από ποτέ. Όπου δούνε κάμερα εξηγούν την διαδικασία της νηστείας και την προετοιμασία για το θείο δράμα καθοδηγώντας τους πιστούς που τους θυμούνται μια φορά τον χρόνο. Οι πιστοί βέβαια δεν ενδιαφέρονται για θεία δράματα (εκτός του Καρατζαφέρη, με τρεις τουλάχιστον κάμερες για να καλύψουν τα δάκρυά του) και νηστεύουν για να προετοιμάσουν τον εαυτό τους για όση μεγαλύτερη κατανάλωση αρνιού μπορούν. Και οι έφηβοι όμως δεν μένουν παραπονεμένοι, αφού ξεπέρασαν την ηλικία των 12 και γλίτωσαν από το πραγματικό δράμα του να σε πηγαίνει η γιαγιά σου κάθε μέρα στην εκκλησία, μπορούν πλέον να μεθοκοπάνε συνέχεια γιορτάζοντας ουσιαστικά με τον δικό τους μοναδικό τρόπο την ανάσταση του θεανθρώπου (αυτό κάνουν στην πραγματικότητα απλά κανείς δεν τους καταλαβαίνει γιατί όλοι τους μισούν). Το βράδυ της Μ. Παρασκευής και του Μ. Σαββάτου ακόμα και η μόδα απολαμβάνει το Πάσχα καθώς τα catwalks μεταφέρονται από το Μιλάνο και το Παρίσι στην Άνω Καμήλα και την Κάτω Τζουμαγιά όπου όλες οι γυναίκες προτείνουν τις νέες τάσεις και κυρίως θάβουν όλες τις υπόλοιπες ξεκινώντας πάντα με την φράση «καλέ τι φοράει αυτή;;».

Κάπου εκεί, το Μ. Σάββατο, ο πατριάρχης Ιεροσολύμων γονυπετής προσεύχεται σε μια σπηλιά για το Άγιο Φως που θα φέρει φως σε όλες τις ψυχές (να προσευχηθεί για την αύξηση κανενός μισθού δεν ξέρει), ενώ από δίπλα τoν κοιτάνε και λιγουρεύονται την θέση του οι Αρμένιοι πατριάρχες, οι Κόπτες και διάφοροι άλλοι μόγγολοι. Και τότε, σαν από θαύμα, κεραυνοί βγαίνουν από κάθε άκρη της σπηλιάς και όλοι συγκεντρώνονται ανάβοντας φωτιά στον zippo του πατριάρχη ο οποίος στη συνέχεια ανάβει την λαμπάδα και  την παραδίδει στους πιστούς (την δίνει και στους Αρμένιους αλλά μόνο αν του φιλήσουν το χέρι).

Μόλις ακουστεί το Χριστός Ανέστη το σύνθημα «Φάτε μέχρι σκασμού» δίνεται. Η μαγειρίτσα είναι ένα απλό ορεκτικό στην απόλυτα μεσογειακή διατροφή που θα ακολουθήσει την Κυριακή. Οι σούβλες παίρνουν φωτιά και οι δήθεν επισκέψεις ευχών στον γείτονα συνδυάζονται από υποχθόνιο χαμόγελο αν το αρνί του είναι μικρότερο από το δικό μας. Στο τέλος της ημέρας και αφού η χοληστερίνη αγγίζει τιμές βασικού μισθού (σε λίγο καιρό θα τον ξεπερνάει) έρχεται η αναπόφευκτη λιποθυμία-ύπνος. Την επόμενη μέρα ένα ακόμα Πάσχα φτάνει στο τέλος του, οι αθηναίοι πρίζουν μία τελευταία φορά τους συγγενείς με το πόση κίνηση θα έχει η Αθηνών-Λαμίας «αλλά που να ξέρετε εσείς από κίνηση» και φεύγουν.

Οι δημοσιογράφοι όμως δεν ξεκουράζονται το Πάσχα, είναι εκεί μέρα νύχτα σε κάθε κρεοπωλείο, έτοιμοι να μεταδώσουν τις διακυμάνσεις στην τιμή του παραδοσιακού οβελία, να μας μάθουν να ξεχωρίσουμε τα βουλγάρικα αρνιά που βαφτίστηκαν ελληνικά από αυτά που γεννήθηκαν στην Ελλάδα και έλαβαν την ελληνική παιδεία. Είναι εκεί, σε κάθε σταθμό διοδίων μετρώντας τα αυτοκίνητα. Είναι σε κάθε λιμάνι χαιρετώντας τους τουρίστες, είναι δίπλα σε κάθε πολιτικό. Τρέχουν μόλις ακούσουν μπαμ μήπως το βεγγαλικό ήταν ελαττωματικό και μπορέσουν να πάρουν τη φωνή της δήθεν λύπης μεταδίδοντας έναν ακόμα ακρωτηριασμό και γενικά κάθε χρόνο προσπαθούν (και τα καταφέρνουν!!) να ανεβάσουν τον πήχη του κλισέ και της ανούσιας δημοσιογραφίας.

Όλα αυτά όμως μέχρι πέρυσι, γιατί πέρυσι δεν υπήρχε κρίση, πέρυσι ήμασταν μια χαρά.  Φέτος όμως το Δ.Ν.Τ μας χτυπάει από παντού. Τίποτα δεν έχει μείνει ίδιο, ούτε καν το Πάσχα. Βέβαια είναι ακριβώς ίδιο με πέρυσι αλλά στην τηλεόραση είπαν πως δεν είναι και ποιος είμαι εγώ να το αμφισβητήσω. Μοναδική πραγματική διαφορά οι αθηναίοι, που πλέον κανείς δεν τους ζηλεύει, τους δίνει όμως κανένα κιλό μαρούλι παραπάνω.