Ρόδα, Τσάντα και Psychology (Part 1)

Καθημερινά με σταματούν απλοί καθημερινοί (τα σαββατοκύριακα δεν κυκλοφορούν) άνθρωποι στον δρόμο και με ρωτάνε, Tonny, εσύ που ξέρεις τόσα και τόσα από αυτοκίνητα, γράψε ένα άρθρο για το τι αυτοκίνητο έχει ο καθένας. Τότε εγώ τους κοιτάω, χαμογελάω και απαντώ: ΟΚ. Φυσικά το παραπάνω σενάριο είναι προϊόν φαντασίας καθώς ως γνωστόν κανείς δεν ξέρει ποιος είμαι, ούτε και η μάνα μου. Παρόλα αυτά δεν μπορώ να αγνοήσω την λαϊκή απαίτηση καθώς το αυτοκίνητο είναι ότι καλύτερο στην κατηγορία «δείξτο μου να σου πω ποιος είσαι». Μπορεί να ξεγελάσεις τους άλλους σχετικά με το ποιος πραγματικά είσαι όμως το αυτοκίνητό σου θα λέει πάντα την αλήθεια. 

Η χαζογκόμενα: Η χαζογκόμενα συναντάται σε δύο διαφορετικά είδη, σε αυτή που έχει λεφτά (ο μπαμπάς-γκόμενος) και σε αυτή που δεν έχει. Αποκτά αυτοκίνητο συνήθως από τα 18 καθώς ο μπαμπάκας της δεν μπορεί να της χαλάσει εύκολα χατίρι και λυγίζει στα επιχειρήματά της, «έλα ρε μπαμπακούλα μου, πάρε μου ένα αυτοκινητάκι αλλιώς θα κλαίω ». Επιλέγει αυτοκίνητο με τον ίδιο τρόπο που επιλέγει τσάντα και παπούτσια, «τι γλυκούλικο που είναι το Mini Cooper, το θέλωωωωω. Όχι σε μπλε όμως γιατί θα κάνω το μαλλί ξανθό και δεν θα ταιριάζει». Ότι αυτοκίνητο αγοράζουν δεν αποτελεί πλέον επιλογή για τους υπόλοιπους. Είναι η χειρότερη οδηγός που μπορεί να πετύχει κάποιος στον δρόμο καθώς είναι πάντα αφηρημένη παρόλο που δεν παίρνει ποτέ τα μάτια της από τον δρόμο λόγω άγχους. Το παρκάρισμα είναι σχεδόν αδιανόητο για αυτήν και συνήθως καταλήγει να το παρατάει σε ένα παρκινγκ. Για καλή της τύχη έχει immune στις κλήσεις με δικαιολογίες του τύπου, «-Αχ κύριε μπατσουλίνο μου, δεν πρόσεξα το όριο ταχύτητας γιατί μιλούσα στο κινητό :-( . –Δεν πειράζει αγαπητή μου, απλά την άλλη φορά να προσέχετε περισσότερο.». Στο αυτοκίνητο ακούγονται πάντα τα τελευταία ξένα hits και το εσωτερικό του είναι πραγματικό αχούρι με πεταμένα πράγματα παντού. Όσο μεγαλώνει η χαζογκόμενα δεν αλλάζει συνήθειες , μειώνεται όμως το immune στις κλήσεις, τα σχόλια στα φανάρια από τα διπλανά αυτοκίνητα και το αυτοκίνητο της παλιώνει καθώς ο άντρας της προτιμά να πάρει καινούργιο στην κόρη τους ή ακόμα καλύτερα στην καινούργια του (χαζό)γκόμενα.

Αυτοκίνητα που προτιμά: Αν έχει χρήματα: Mercedes SLK, Mini Cooper, Peugeot 207 CC , διακαής πόθος ένα SUV. Αν δεν έχει πολλά χρήματα: Fiat 500, Fiat 500, Fiat 500 άντε Smart.

Ο Ανάρχας: Ο Ανάρχας δεν θέλει να έχει αυτοκίνητο, δεν θέλει να έχει τίποτα, χρειάζονται όμως στην κατάληψη για διάφορες εξωτερικές εργασίες και έτσι αναγκάστηκε. Δεν αγοράζει αυτοκίνητο, αυτό που έχει του το έδωσε ο παππούς του, κάποιος πεθαμένος θείος, το είχε ο πατέρας του στα νιάτα του. Μουσική δεν ακούγεται καθώς δεν υπάρχει ραδιόφωνο. Συνήθως το αυτοκίνητο είναι λιλιπούτειο και ο Ανάρχας φαίνεται μέσα τεράστιος (βοηθάει και το μαλλί). Στον δρόμο πηγαίνει συγκλονιστικά αργά και έχει και αυτός immune στις κλήσεις καθώς αρνείται να τις πληρώσει αφού δεν αναγνωρίζει την εξουσία και τα όργανα επιβολής της. Βέβαια η διαφωνία με τον αστυνομικό συνήθως καταλήγει στο τμήμα. Με το παρκάρισμα δεν έχει ιδιαίτερο πρόβλημα καθώς δεν αναγνωρίζει ούτε τις θέσεις σταθμεύσεις και παρκάρει όπου θέλει.  Ο Ανάρχας κυκλοφορεί στους δρόμους μόνο σε νεαρή ηλικία καθώς στην συνέχεια της ζωής του γνωρίζει μια γυναίκα που του τα κόβει όλα αυτά και αγοράζει ένα SUV.

Αυτοκίνητα που προτιμά: Το οποιοδήποτε αυτοκίνητο έχει μικρότερη αξία από τοστ. Το μότο του είναι, όσο πιο φθηνά, τόσο πιο καλά.

Ο οικογενειάρχης: Ο οικογενειάρχης είναι η πιο συχνή μορφή των δρόμων. Θα τον αναγνωρίσετε από την μίζερη πρωινή έκφραση (καθότι πηγαίνει στην δουλειά), από την μίζερη απογευματινή έκφραση (καθότι πηγαίνει στο σπίτι) και από το φωτισμένο πρόσωπο του μόλις σταματήσει δίπλα του στο φανάρι μία χαζογκόμενα. Στο ραδιόφωνο παίζει το οτιδήποτε, καθώς δεν τον απασχολεί. Με τους αστυνομικούς δεν τα πηγαίνει ιδιαίτερα καλά καθώς θα καταφέρει να τον γράψουν ακόμα και αν δεν έχει κάνει τίποτα αφού ξεκινάει να τους βρίζει από την στιγμή που θα τον σταματήσουν. Επιλέγει το αυτοκίνητό του αναλόγως με το τι αρέσει στην γυναίκα του και λέει στους φίλους του πως η επιλογή του έγινε καθαρά λόγω οικονομοτεχνικών κριτηρίων και αφού του έδωσε συμβουλές ένας γνωστός του που δουλεύει σε συνεργείο και ξέρει αυτός απ’ αυτά.  Παρκάρισμα δεν βρίσκει ποτέ και δίνει στην γυναίκα του την δυνατότητα να τον βρίσει για άλλη μια φορά και να του υπενθυμίσει πόσο ηλίθια είναι που τον παντρεύτηκε ενώ αυτή ήταν για μεγάλα πράγματα.

Αυτοκίνητα που προτιμά: Μεσαίας τιμής οικογενειακά, Toyota Avensis, Opel Insignia, Ford Mondeo κ.λ.π. Αν βρει κανένα καλό μεταχειρισμένο θα είναι ακόμα πιο χαρούμενος.

Ο Alternative: O Alternative μελετάει όλους τους υπόλοιπους χαρακτήρες και προσπαθεί να κάνει ότι δεν θα έκανε κανείς ώστε να νιώσει πιο εναλλακτικός. Βρίσκει παλιά κλασσικά αυτοκίνητα και τα ανακατασκευάζει ώστε να ταιριάζουν με το υπόλοιπο vintage look του. Στο ραδιόφωνο παίζουν alternative rock μπάντες που δεν ξέρει κανείς ή άλλα πολύ ψαγμένα πράγματα. Στον δρόμο είναι συνήθως καλός οδηγός και με τους αστυνομικούς διατηρεί μία τυπική σχέση. Δεν τον ενδιαφέρει πολύ η οδήγηση, το μόνο που θέλει είναι να πάει στο alternative μαγαζί, με τους alternative φίλους του και να πούνε alternative πράγματα. Η αυτοκινητοβιομηχανία προσπαθεί εδώ και χρόνια να τον καταλάβει και να κυκλοφορήσει αυτοκίνητα που απευθύνονται σε αυτόν αλλά τα θεωρεί mainstream και καταλήγουν στις χαζογκόμενες (βλέπε: Mini Cooper).

Αυτοκίνητα που προτιμά: VW Beetle, Mini Cooper, Fiat 500 (τα κλασσικά, όχι οι αναβιώσεις τους), MGB, Austin Healey, Citroen 2CV, BMW 2002, Alfa Romeo Veloce και γενικά ότιδήποτε πριν το 1975 με ενδιαφέρον design που δεν είναι γιαπωνέζικο.

to be continued...  (Καθότι το κείμενο βγήκε λίγο τεράστιο και επειδή θέλω να σας κρατάω σε αγωνία θα δημοσιευθεί σε 2 parts.)