Να 'ταν το 2004 καμιά 40 χρόνια

Στην σύγχρονη ελληνική ιστορία υπάρχουν τρεις ημερομηνίες σταθμός. Τρεις χρονιές απόλυτης εθνικής υπερηφάνειας. Η αρχή της επανάστασης το 1821 (όχι όπως αυτή η «άτιμη» εκπομπή στο Σκάι που λέει τα πράγματα όπως έγιναν άλλα όπως τα μάθαμε στο σχολείο, όπως θέλουμε να νομίζουμε πως έγιναν). Tο ΟΧΙ του Ιωάννη Μεταξά το 1940, όπου για μία ακόμα φορά σώσαμε όλο τον πλανήτη κερδίζοντας ουσιαστικά τον πόλεμο και οι άλλοι μας χρωστάνε γιατί δεν κάνανε τίποτα. Τέλος, η σημαντικότερη ημερομηνία από όλες, το 2004. Το 2004 ήταν η χρονιά που όλοι ήταν χαρούμενοι, η χρονιά που οι απανταχού χρυσαυγίτες μπορούσαν να βγουν στους δρόμους και να ψάλλουν τον εθνικό ύμνο, να βαφτούν γαλανόλευκοι, να ανεμίσουν τα λάβαρα και κανείς να μην τους κοιτάει περίεργα.

Τι να πρωτοθυμηθείς για αυτή την χρονιά-οργασμό επιτυχιών. Πρώτο μεγάλο γεγονός οι βουλευτικές εκλογές της 7^ης Μαρτίου. Μετά από περίπου 1000 χρόνια κυβέρνησης του Πασοκ εκλέγεται η Νέα Δημοκρατία και αποδεικνύει ότι η παροιμία «Αν φτάσεις πάτο μόνο πάνω μπορείς να πας» δεν ισχύει πάντα και πως με πολλή προσπάθεια και δουλειά έχει και πιο κάτω. Βγήκαν τα λάβαρα στους δρόμους και όλοι οι ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας γιόρταζαν και μεθούσαν μπροστά από Υπουργεία και δημόσιες υπηρεσίες καθώς μετά από τόσα χρόνια υποσχέσεων και ανεκπλήρωτων ρουσφετιών θα μπορούσαν και αυτοί να «βολευτούν» κάπου.  Και ενώ οι οπαδοί της Νέας Δημοκρατίας είχαν ξεκινήσει να μαθαίνουν τις νέες τους δουλειές στις υπηρεσίες που διορίστηκαν, ένα νέο γεγονός μας έκανε όλους μία γροθιά, ο Σάκης έκανε αυτό που όλοι οι Έλληνες ονειρευόμασταν για χρόνια, κατέκτησε την Κωνσταντινούπολη. Ξεκίνησε ολομόναχος με το μπαλέτο του, έχοντας ως μοναδικό όπλο το κοντό του μπλουζάκι και τους γοφούς του, και «ταρακούνησε» ολόκληρη την Ευρώπη. Δυστυχώς τα μεγάλα συμφέροντα δεν άφησαν τον Σάκη να θριαμβεύσει (όπως έκαναν και με την διεθνή του καριέρα). Θεωρίες συνομωσίας αναφέρουν πως ο Σάκης πούλησε την ψυχή του στον Σατανά, ο οποίος έγραψε το Shake it, και μόλις ο Σάκης το τραγουδούσε όλοι θα ξεχνούσαν πως κάποτε τον έλεγαν γκέι και θα τον αναγνώριζαν σαν εθνικό ήρωα. Όπως και έγινε.

Αν η κατάκτηση της Πόλης είναι το όνειρο κάθε Έλληνα (όχι δεν είναι η θέση στο δημόσιο), η κατάκτηση του Euro ήταν η απόλυτη φαντασίωση. Ήταν το αντίστοιχο του να έριχνε ο Βαγγέλης ο μανάβης την Ναόμι Κάμπελ. Η σύγχρονη ιστορία του Δαβίδ που κέρδισε τους Γολιάθ. H εθνική Ελλάδος με την καθοδήγηση του Βασιλιά Όθωνα (το χειρότερο ψευδώνυμο ever) και το γεγονός πως ο Θεός κοιμήθηκε πολλές φορές, κατέκτησε το Euro 2004. Εκατομμύρια άνθρωποι ξεχύνονταν στους δρόμους μετά από κάθε αγώνα κρατώντας ελληνικές σημαίες και ουρλιάζοντας το δεν μπορώ να περιμένω, ενώ οι χρυσαυγίτες στο κέντρο κάθε συγκέντρωσης έδιναν τον ρυθμό κουνώντας βυζαντινά λάβαρα και ψέλνοντας τον εθνικό ύμνο μην μπορώντας να πιστέψουν αυτό που ζούνε. Μετά την άφιξη της εθνικής ακολούθησε τελετή στο Παναθηναϊκό στάδιο όπου συγκεντρώθηκαν όσοι αθηναίοι δεν είχαν εξοχικά και ο οποιοσδήποτε ήθελε να προβληθεί (πρώτος και καλύτερος ο Χριστόδουλος). Μία καλύτερη μέρα έδειχνε να ξημερώνει για το ελληνικό ποδόσφαιρο αλλά λίγο ο Χαριστέας, λίγο οι γυναίκες που αποφάσισαν να βλέπουν ξαφνικά ποδόσφαιρο και λίγο οι παράγοντες φρόντισαν να το βυθίσουν ακόμα περισσότερο στο σκοτάδι.

Το κερασάκι στην τούρτα της απόλυτη Ελληνικής χρονιάς ήταν η διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων. Η Ελλάδα, μιμούμενη όλους τους έλληνες που παίρνουν τεράστια δάνεια και χτίζουν βίλες χωρίς να έχουν ιδέα που θα βρουν λεφτά να τα πληρώσουν, διοργανώνει του Ολυμπιακούς Αγώνες. Οι πολιτικοί δείχνουν τον δρόμο στους αθλητές ανεβάζοντας τον πήχη πολύ ψηλά στο αγώνισμα της διαφθοράς, όπου ουσιαστικά συμμετέχουν μόνοι τους, και το πρώτο χρυσό για την Ελλάδα είναι γεγονός. Όλα τα έργα έγιναν με την γνωστή τεχνική «Και αύριο μέρα είναι» και ολοκληρώθηκαν (;) περίπου ένα τέταρτο πριν την έναρξη των αγώνων. Για σχεδόν 20 μέρες η Αθήνα μετατράπηκε σε φυσιολογική πόλη και κανείς δεν μπορούσε να εξηγήσει το πώς. Ξαφνικά όλα έδειχναν καθαρά και στην θέση τους, φουντώνοντας τις θεωρίες περί ψεκασμού από το ζέπελιν. Οι συζητήσεις είχαν ένα και μόνο θέμα, το πόσο καλύτεροι είμαστε απ’ όλους σε όλα και πως τώρα όλοι θα αναγνωρίσουν την αξία μας. Οι χρυσαυγίτες μοιράστηκαν σε κάθε στάδιο που συμμετείχε Έλληνας αθλητής με την διπλή αποστολή να ψέλνουν τον εθνικό ύμνο και να γιουχάρουν κάθε Τούρκο και Αμερικάνο. Στην τελετή λήξης ο νέος αγαπημένος τραγουδιστής–ήρωας  τους, τους κοψοχώλιασε με την τούμπα του, ευτυχώς όμως δεν έπαθε το παραμικρό. Τα ολυμπιακά έργα αξιοποιήθηκαν όπως είχε σχεδιαστεί (ακριβώς όμως) και όλοι συμφώνησαν πως τα άξιζαν τα λεφτά τους.

Η απόλυτη γαλάζια χρονιά μας απέδειξε αυτό που κατάλαβε και ο Κυρ-Βαγγέλης ο μανάβης. Ότι μπορεί να ρίξεις την Ναόμι αλλά ποτέ δεν θα έχεις τα λεφτά να την κρατήσεις. Τα λεφτά βέβαια είναι στο Αιγαίο σε μαύρο χρυσό αλλά εννοείται πως δεν μας αφήνουν να τα πάρουμε και να μεγαλουργήσουμε αλλά με αυτό θα ασχοληθούμε στο μέλλον.