ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ MELON

Αν θέλεις να πιστεύεις σε ένα καλύτερο μέλλον. Αν δεν θες να αγχώνεσαι για τα χρόνια που θα έρθουν. Αν ψάχνεις κάπου ελπίδα πως αυτός ο τόπος θα βρει τον σωστό δρόμο, πως όλα θα πάνε καλά. Χρειάζεται να κάνεις ένα και μόνο πράγμα. Να δεις τους νέους, και να κοιμηθείς ήσυχος. Σωστά?

Όχι βρε μαλάκα, τι σωστά. Που αν το κάνεις αυτό στην Ελλάδα, θα πάψεις να βρίσκεις λόγο να ξυπνάς.

Ας το παραδεχτούμε, η προηγούμενη γενιά τα ψιλογάμησε. Και όταν λέω τα ψιλογάμησε, εννοώ μας γάμησε όλους. Αδιαφόρησαν για την υστεροφημία τους και κοιτάξαν μόνο τον εαυτό τους. Όπου και να κοιτάξεις, από τα κτίρια στους δρόμους, που μόνο ντροπή σου προκαλούν, από την αισθητική της βλαχειάς, και τον θάνατο καθετί πολιτιστικού, μέχρι την εγκαθίδρυση του μπουζουκομογγολισμού (τέτοιες λέξεις ο Tonny και ο Ζουράρης) και τον πελατειακών σχέσεων.

Οτιδήποτε υπάρχει σ’ αυτή την χώρα και δεν είναι αρχαίο ή φυσικό είναι απλός επιεικώς απαράδεκτο, όταν δεν είναι για τον πούτσο. Σκεφτείτε κάτι που ξεφεύγει απ’ αυτόν τον κανόνα. Αφήνω λίγο χρόνο………..ακριβώς. Δεν υπάρχει τίποτα. Μιλάμε για 60 χρόνια του απόλυτου τίποτα.

Αλλά κάπου εδώ φθάνουμε στο θέμα μας, τους νέους αυτής της χώρας, τα καμάρια μας. Και πλέον όταν λέμε νέους μιλάμε για ±30. Όχι, δεν είναι ακόμα ουσιαστικοί ενήλικες, πάνω από το 50% είναι άνεργοι και ακόμα περισσότεροι μένουν με τους γονείς τους. Μιλάμε για έφηβους ετών 30. Για τύπους που βγαίνουν κάθε βράδυ και πίνουν ζητώντας λεφτά από τον πατέρα τους!

Τώρα φυσικά θα πείτε (γιατί σ’ αυτούς είστε και εσείς), μα ρε Tonny, κρίση. Όχι, δεν είναι δικαιολογία αυτό. Γιατί και πριν την κρίση, το 90% των 30άρηδων αθηναίων (κυρίως) επέλεγαν να μείνουν με τους γονείς τους, γιατί τα λεφτά δεν τους έφταναν και να πληρώνουν σπίτι, και να μπορούνε να ζούνε το high life. Ναι ξέρετε ποιο, αυτό που έβλεπες μέσα από τα περιοδικά του Lord of the dicks, του Κωστόπουλου. Που σου έλεγε, “για πρώτο ραντεβού κάνε της έκπληξη και κλείσε ένα ιστιοπλοϊκό, βάλε τον καπετάνιο να κάνει τον γύρο της Ύδρας ενώ έχεις προσλάβει έναν σεφ να σερβίρει αστακό στο κατάστρωμα και δίπλα να σας ακολουθεί ένα φουσκωτό με μία Jazz μπάντα που έφερες από την Νέα Ορλεάνη μόνο και μόνο για να σας συνοδεύει μουσικά στο φαγητό. Και προσοχή, be a gentleman, μην κάνεις καμία κίνηση για πέσιμο εκτός από ένα φιλί στο μάγουλο στο τέλος του ραντεβού, που θα αφήσει υποσχέσεις”. Δηλαδή και 2 χιλιάρικα (είχα γνωστό, έκανε καλή τιμή) και δεν γαμάς. Παλιά ας πούμε, που θα περπατούσατε στην παραλία και θα τρώγατε καμιά κονσέρβα, ο κόσμος δεν αγαπούσε? Ξέφυγα.

Βέβαια ο Κωστόπουλος δεν υπάρχει πλέον (όταν τον βλέπω το πρωί να κάθεται με το κοστούμι και τον 10.000 euro watch και να κάνει aerobic σκέφτομαι πως αν ήταν αρχαία τραγωδία, αυτό θα έκανε στον Άδη και χαμογελάω) αλλά υπάρχουν οι απόγονοί του. Τα παιδιά που δουλεύανε στα περιοδικά του, έχουν πλέον μεγαλώσει, και έχουν καταλάβει το internet. Το internet είναι δικό τους, είναι πολλοί και το lifestyle τους είναι παντού. Πλέον instagramαρουν και twitαρουν και γράφουν άρθρα για τα τέλεια smoothies, κριτικές για τα άπειρα μπαρ που ανοίγουν, για τα νέα χιπστεροφάσιον τρεντς, για celebrities για το τι μαλακοστόχους θα πρέπει να βάλεις την νέα χρόνια και κράζουν πουλώντας πνεύμα που ποτέ δεν απέκτησαν. Πλέον την ζωή που προωθούσε το Status δεν μπορείς να την ζήσεις, αλλά hey, δεν έχει σημασία να την ζήσεις, αρκεί να φαίνεται πως την ζεις στα social media. Και όλοι το ακολουθούν κατά γράμμα, σε σημείο αποχαύνωσης που πάνω από το 50% είναι άνεργοι και δεν τους ενδιαφέρει. Τους ενδιαφέρει περισσότερο μια ψαγμένη συναυλία απ’ το να κάνουν κάτι γι αυτό. Ο ωχαδερφισμός ποτέ δεν ήταν ισχυρότερος, σε καμία γενιά. Να σου στερούν τα όνειρα, το μέλλον, την αξιοπρέπεια σου στα 30 σου και πραγματικά, να μην σε νοιάζει, πως στον πούτσο έγινε αυτό; Και πότε; ”

Αλλά τι περιμένεις από μια γενιά που 5 χρόνια πριν, όταν δεν υπήρχε κρίση, δεν τους ένοιαζε να φύγουν από το σπίτι τους, να ζήσουν μόνοι τους, να στηριχθούν στις δικές τους δυνάμεις, αλλά να μένουν σπίτι για να τους μαγειρεύει η μαμά τους και να τους μένουν πιο πολλά λεφτά για να το παίζουν μούρες. Επικίνδυνη γενιά, πιο επικίνδυνη και από την γενιά του Πολυτεχνείου που από την φτώχια προσπαθούσαν να ξεφύγουν και πνίγηκαν στην απληστία.

Και προσοχή, εγώ είμαι ο τελευταίος (έχω γνωρίσει τον προτελευταίο) που θα σου πει “να τελειώσεις μια καλή σχολή, να πιάσεις μια δουλειά, να παντρευτείς, να κάνεις παιδιά, να τα πληρώνεις, να πεθάνεις”. Δεν εννοώ αυτό τόση ώρα, αλλά ξέρεις τι;  Άμα αυτό γουστάρεις, κάντο. Κάνε ότι θες. ΟΤΙ ΘΕΣ, όχι ότι σου πούνε πως θες. Simple as that. Διεκδίκησε και κάνε αυτό που θες. Και προσοχή, μην το κάνεις χιπστεροτατού αυτό το μότο, γιατί θα σε βρώ.

Και είναι όλοι έτσι ρε Tonny, τόσο κακοί; Αποκλείεται. Ναι, έχετε δίκιο, δεν είναι. Δείτε την καταπληκτική μουσική που παράγεται σ’ αυτή την μαύρη περίοδο. Δείτε τις παραστάσεις που γράφονται τώρα και γεμίζουν τα θέατρα με θεατές που φεύγουν γεμάτοι έμπνευση. Δείτε τις καινοτομίες που μας παρουσιάζουν οι χιλιάδες έλληνες προγραμματιστές, σε έναν τομέα που έχει μηδέν κόστος και θέλει ένα απλά ένα pc. Δείτε τους νέους που συσπειρώνονται και προτείνουν.

Τι εννοείτε δεν γίνεται τίποτα απ’ όλα αυτά; Δεν μπορεί, και τι κάνουν; Ααααα, ναι, ανεβάζουν γκουρμεδιές στο instagram. E κάτι είναι και αυτό, υποθέτω, αν συνδυαστεί με το σωστό smoothie

Υ.Γ. Ερώτηση: Tonny, εσύ βγάζεις την ουρά σου απ’ έξω; Δεν ανήκεις σ’ αυτή την γενιά;
       Απάντηση: Ναι, σ’ αυτή την γενιά ανήκω, και πολλές από τις μαλακίες τους έχω κάνει, αλλά εγώ     γράφω και λέω ότι θέλω και άντε γαμήσου. Και δεν έχω και instagram (αν και θέλω να κάνω), οπότε τύπε που ρώτησες, τον ήπιες.